20 II 2011

W galerii nowe fotki Arsiiego. Pięknie chłopak rośnie i rudzieje. Ładna głowa, długie nogi, coraz więcej futra. Czego chcieć więcej? Jednak dobrze wypatrzyłam jak był mały, oj ma się to oko. :) Pamiętam, gdy jeszcze był niewielką kluską i obserwowałam jak zmienia się z dnia na dzień. Cóż, teraz też obserwuję, tylko z odległości. Miło się wspomina czasy, kiedy szóstka ofutrzonych, zębatych piranii biegała szaleńczo po domu. :D Nie mogę się już doczekać, aż wreszcie zobaczę go na żywo. Jego i resztę “maluchów” z miotu A, bo nie ukrywam, że się stęskniłam za tym chaosem. Ale jeśli wszystko poszło dobrze, to za dwa miesiące powtórka z demolki. :)

Również Aszczura może pochwalić się pięknymi, zimowymi zdjęciami. I nowymi szelkami, rzecz jasna. :D Dziękuję za dodawanie masy fajnych fotek wesołego suczydła, bo jej rozwój również mogę obserwować. Powabna panienka na długich łapach wyrosła, panowie będą się za nią oglądać. Nie ma co ukrywać, że po rodzicach wzięła co najlepsze. Spokojnie można dostrzec cechy zarówno Cory, jak i Carra w jak najlepszym złożeniu. I mogę szczerze przyznać, że jestem zadowolona, gdyż nareszcie widzę efekty tego doboru i wiem, że nasza wyprawa na Słowację opłacała się. :DD Czekam teraz niecierpliwie na fotki reszty rodzeństwa :)

19 II 2011

Dzisiaj o drugiej w nocy dotarliśmy do domu. Ale od początku.

Planowaliśmy, że suczysko cieczkę dostanie najwcześniej w kwietniu, Cora miała jednak nieco inne plany i dostała ją na przełomie stycznia i lutego. Z początku nawet nie przypominało to tej prawidłowej cieczki, tak więc czekaliśmy. Badania również nie wskazywały wzrostu progesteronu, na wszelki wypadek krycie było już jednak umówione. Na początku tego tygodnia dowiedzieliśmy się, że progesteron momentalnie skoczył w górę i wiedzieliśmy już, że czwartek spędzimy w trasie. Droga okazała się dłuższa niż myśleliśmy, a na dodatek nawigacja postanowiła zgubić się i zafundować nam dodatkowe dwie godziny błądzenia. Po blisko dziesięciu godzinach drogi byliśmy na miejscu i spotkaliśmy się z  Jörgiem, właścicielem przepięknego Cäsara vonder Wolfsschleife, o którym pisać można by wiele, ze względu na jego świetny charakter, a już na pewno wilczy wygląd, któremu nie sposób się oprzeć… Przynajmniej my nie daliśmy rady. :D

Po przyjeździe, choć było już późno, porozmawialiśmy przy kawie i herbacie, by następnie zapoznać wilczą z tegorocznym wybrankiem. Co tu dużo pisać – poszło szybko, bezproblemowo i nareszcie mogliśmy iść spać. Następnego dnia miałam okazję zobaczyć resztę walczakowej watahy, w tym pięknych rodziców Cäsara: Arlen i Afara, a również jego pół siostrę Grace i jej córkę Herę oraz staruszkę Agi, która mimo swojego wieku trzyma się bardzo dobrze, jak to z resztą na wilczaka przystało. :)

W piątek po obiedzie dopełniliśmy formalności i po powtórnym kryciu ruszyliśmy w drogę do domu. Było ciężko, zwłaszcza przez ostatnie 60km – mgła była tak gęsta, że nie widzieliśmy drogi. Aczkolwiek do domu dojechaliśmy, a teraz pozostaje nam tylko czekać na efekty polsko-niemieckiej współpracy. Wkrótce także więcej informacji o planowanym miocie w zakładce Szczenięta, a my już zaczynamy przyjmować zapisy na małe wilczandy. :D